An tseachtain seo caite, tháinig máthair óg isteach sa chógaslann, bean a bhí ar chomhaois liom, agus cuma éadóchasach uirthi. Bhí a mac, naoi mí d’aois óg agus tar éis teacht amach i gcrith chrith ar a lámha.
Bhí an-imní ar a mháthair agus mar sin chuireadh ceist uirthi an raibh an gríos ar bhoinn a chosa, cuir sí súil ar agus bhí. Dúirt an bhean liom gurbh í seo an chéad pháiste a bhí aici agus mar sin níor bhfaca sí rud mar seo riamh.
Rinne mé aoibh gháire agus d’iarr mé an raibh spotaí ina bhéal ag a mac. Gan mhoill, thug sé sracfhéachaint air. Arís, bhí an ceart agam. D’iarr mé ceist uirthi ansin, an raibh teocht air agus dúirt sí nach raibh inniu, ach bhí le cúpla lá anuas.
Anois bhí an mháthair óg níos measa fós, ach bhí ionadh uirthi go raibh aghaidh mhuiníneach ar an gcógaiseoir. Mhínigh mé go raibh víreas, a chos agus a bhéal láimhe ag a mac. An rud is fearr le déanamh ná súil a choinneáil air agus tabhair Calpol dó, más rud é gur chuaigh a shláinte in olcas. Chuir sé seo ar a suaimhneas í. Dhéanfadh an faoiseamh ar a aghaidh aon duine bródúil as. Sin an fáth a déanaimid an post seo, chun cabhair agus comhairle a tabhairt do dhaoine atá trína chéile, cosúil leis an mháthair bocht seo, an caighdeán maireachtála a fheabhsú agus daoine a dhéanamh sona.
Bheith i do chógaiseoir, post luachmhar.
